Pink Floyd - Nederland 1967

Syd Barrett en Pink Floyd in Nederland

In het jaar 2006 hoorde ik voor het eerst van Syd Barrett. In een gitaarboekje las ik dat Syd Barrett overleden was, hij was de eerste gitarist en zanger van Pink Floyd. Er zat ook een foto bij van Syd Barrett van het jaar dat hij overleed, hij was toen zestig jaar oud. Twee jaar later had een vriend van mijn broer een cd-box gekocht met alle albums van Pink Floyd. Hij liet ons een nummer beluisteren van hun eerste album 'the piper at the gates of dawn', dat nummer was 'interstellar overdrive'. Ik vond het meteen een geweldig nummer, het was een energiek en experimenteel nummer zonder tekst, zoiets had ik nog niet eerder gehoord. In die tijd vond ik veel nummers van Pink Floyd heel slecht, ik vond hun nummers vaak te langzaam en te lang duren, toen ik ouder werd ben ik hun meeste albums wel goed beginnen vinden. Maar 'the piper at the gates of dawn' was iets anders: de teksten waren anders en de ernergie was anders dan hun later werk. Ik kan me nog herinneren dat die vriend van m'n broer eens een cd van Syd Barrett was vergeten bij ons thuis, ik heb toen de hele avond naar 'the madcap laughs' zitten luisteren. Kort daarna heb ik ook alle albums gekocht met het werk van Syd Barrett.
Ik was toen veertien jaar en luisterde toen voor het eerst naar de muziek van een muzikant waar ik nog steeds regelmatig met plezier naar luister.

De eerste keer dat Pink Floyd een optreden deed buiten Groot-Brittannië was in Amsterdam voor het Nederlandse programma 'fanclub' op 29 april 1967. Het eerste nummer dat ze speelden was 'arnold layne' en het tweede nummer was 'candy and a currant bun'. De beelden zijn hoogstwaarschijnlijk gewist maar er is nog wel een mooie foto van het optreden. Een dag eerder hadden ze ook al een video opgenomen in Londen en de volgende ochtend waren ze de headliner op het -voor die tijd- enorme festival 'the 14 hour technicolor dream' in Engeland.



Pink Floyd in het programma 'fanclub'.

Pink Floyd trad zeker nog één keer op in Nederland in het jaar 1967. Dat was op de 'hippy happy beurs' in Rotterdam. The Jimi Hendrix Experience, Soft Machine, The Golden Earrings (Golden Earring), Armand en Boudewijn de Groot traden ook op op dat festival. Het optreden van Pink Floyd ging door op 13 november 1967, twee maanden later verliet Syd Barrett de band en begon hij aan zijn korte solocarrière.



Pink Floyd op de 'hippy happy beurs'.

Een opname van het optreden in Rotterdam: Pink Floyd - Rotterdam.
Een interview over de hippy happy beurs: Hippy Happy Beurs

Jan Kostwinder - Deel 1

Jan Kostwinder en de jaren tachtig

Jan Kostwinder (1960-2001) was een Nederlands schrijver en dichter. Hij richtte in 1986 samen met Stef van Dijk, Marisa Groen en Rogi Wieg het literair tijdschrift Adem op. De jaren 80 in Amsterdam is een interessante periode in de literatuur, waar nu nog weinig over gesproken wordt. Het was een periode waarin allerlei literaire tijdschriften zomaar ontstonden en even snel weer verdwenen. Adem heeft het vier jaar volgehouden. In het eerste jaargang publiceerden o.a. Joost Zwagerman, Rogi Wieg, Albert Hagenaars, Jan Kostwinder, René Stoute, Joris Denoo, Stef van Dijk, René Huigen en Hans Kloos.




Van links naar rechts: Joost Zwagerman, Rogi Wieg en René Huigen tijdens een gesprek voor het tijdschrift Adem. (Adem, eerste jaargang nr.2 1986)

Het rode notitieboekje van Jan Kostwinder

Op 31/05/'86 schreef Jan Kostwinder een verhaal en een titelloos gedicht in een rood notitieboekje, het verhaal en het gedicht zijn nooit gepubliceerd. Het gedicht is een mooi voorbeeld van een vroeg werk van Jan Kostwinder. Kostwinder woonde in die tijd in Amsterdam, maar in het gedicht kan je de sfeer van zijn geboorteplaats in Groningen voelen.

Graag zou ik uit mijn schoenen
stappen en wens tot wonder
maken, vonken
uit de tondel slaan.

De wereld is een weiland
waarin dichters koeien zijn.
Ik moet de dood tot leven wekken
en bemesten met mijn hand.

De avond van vermaaide
dagen daalt neer op het papier.
Er zijn weer grote, logge dieren.
Ze grazen hier.



Het gedicht van Jan Kostwinder.

Ernst Jandl - Klankgedichten

Ernst Jandl

Ernst Jandl (1925-2000) was een Oostenrijks schrijver en dichter.

Ik zat net op de middelbare school toen ik voor het eerst een klankgedicht las, dat gedicht was 'Boem Paukeslag' door Paul van Ostaijen. Een leerling las het voor in de klas en we vonden het grappig, een paar jaar later zat ik op de kunstschool en beluisterden we een opname van Kurt Schwitters. Het was een soort opera in brabbeltaal. We moesten er weer om lachen, we begrepen er niks van.

Laatst vond ik een documentaire terug over Londen in de jaren zestig, ik had de documentaire al lang niet meer bekeken en zette hem op. Het is een documentaire met veel beelden van Peter Whitehead, een filmmaker die veel evenementen in de jaren zestig vastlegde en bevriend was met Syd Barrett van Pink Floyd. In de documentaire wordt ook het optreden van 'The Beat Generation' in de Royal Albert Hall in 1965 besproken. In de documentaire worden de hoogtepunten van lezing besproken: Ernst Jandl, Harry Fainlight, Simon Vinkenoog, Adrian Mitchell en Allen Ginsberg. Ernst Jandl begint met een gedicht, het gedicht wordt steeds abstracter en hij begint steeds meer klanken te gebruiken. De dichter Harry Fainlight had te veel amfetamine gebruikt waardoor hij veel met zijn kaken bewoog en moeite had met voorlezen, hij was duidelijk een getroebleerd man. Simon Vinkenoog had mescaline gebruikt en riep in het midden van Harry's lezing: 'Love!Love!Love!'. Maar het hielp hem niet en Harry werd van het podium gehaald omdat hij er te lang over deed om zijn gedichten voor te lezen. Adrian Mitchell las een sterk gedicht voor over de oorlog in Vietnam en Allen Ginsberg las op zijn legendarische manier voor, hij had wel te veel gedronken waardoor het geen goed optreden was. De manier waarop ze hun poëzie voordroegen fascineert me, ze lazen hun gedichten ritmisch voor en waren niet bang om te experimenteren en anders te zijn. Het is ook bijzonder dat meer dan 7000 mensen naar de lezing waren gekomen, veel van hen waren ook onder de invloed van verschillende genotsmiddelen.

Ernst Jandl was een meester in klankgedichten, zijn onbestaande woorden lijken voor mij meer te betekenen dan bestaande woorden. Ik luister regelmatig naar Afrikaanse muziek zoals Amadou&Mariam en ik weet niet waarover ze zingen, dat wil ik zo houden, zodat ik het telkens weer kan beluisteren met een vrije interpretatie. Ritme, emotie en klank is belangrijk in een tekst. Door Ernst Jandl en de 'Beat Poets' is me dat duidelijk geworden.

Opnames van Ernst Jandl:

https://soundcloud.com/psychopatient/schtzngrmm

https://www.youtube.com/watch?v=SmVq5aXjXWk

Opname van Amadou&Mariam:

https://www.youtube.com/watch?v=QneOlD1TIWk